LATA 60. XX WIEKU

Znakomita seria Realu Madryt w Pucharze Mistrzów Europy dobiegła końca w kolejnej edycji. Wówczas w drugiej rundzie (czyli 1/8 finału) klub został wyeliminowany przez FC Barcelona (2:2 w Madrycie, 2:1 dla gospodarzy w Barcelonie). W lidze hiszpańskiej Real Madryt zrekompensował sobie porażkę na arenie międzynarodowej gdzie zajął pierwsze miejsce z aż dwunastoma punktami przewagi nad Atlético. Ferenc Puskás z 28 golami w 28 meczach został królem strzelców rozgrywek. Był to pierwszy z serii pięciu tytułów mistrza Hiszpanii dla Los Blancos.

8 lutego 1961 Real Madryt po raz pierwszy zagrał na słynnym stadionie Maracanã. W meczu przeciwnikiem był Club de Regatas Vasco da Gama. Do przerwy Real prowadził 2:0 po golach Luisa del Sola i Canário, ale w drugiej połowie Vasco da Gama wyrównał do 2:2 i takim wynikiem zakończyło się spotkanie.

2 maja 1962 Real Madryt znów zagrał w finale najbardziej prestiżowych europejskich rozgrywek piłkarskich, ale tym razem musiał uznać wyższość lizbońskiej Benfiki. Mecz zakończył się rezultatem 5:3 dla Benfiki. Madrycki Real ostatecznie zdobył jednak podwójną koronę, dokładając do mistrzostwa kraju Puchar Hiszpanii wywalczony w lipcu (po raz pierwszy od 15 lat) w meczu z Sevillą.

20 sierpnia tego samego roku wenezuelskie komando antyrządowe  postanowiła porwać Alfredo Di Stéfano. Udało im się uzyskać pożądany rozgłos, a sam piłkarz został po pewnym czasie uwolniony. Wkrótce Real Madryt znów grał w finale Pucharu Mistrzów gdzie uległ włoskiemu Internazionale. Ostateczny rezultat to 3:1 dla drużyny Helenio Herrery. Był to ostatni mecz Alfredo Di Stéfano w barwach Realu Madryt. Piłkarz znany jako Blond Strzała zasilił szeregi Espanyolu wskutek sporu z trenerem Miguelem Muñozem popieranym przez prezesa Bernabéu. Prezes oferował Di Stéfano pozostanie w klubie na stanowisku pozaboiskowym.

W kwietniu 1965 Real Madryt wywalczył wspomniany piąty tytuł mistrza kraju z rzędu. Był to jednocześnie premierowy sezon w zespole dla pierwszych z grupy piłkarzy zwanych generacją yé-yé lub hippisami. Pierwszymi jej przedstawicielami w zespole Realu Madryt byli Grosso, Pirri, Sanchís, De Felipe, Morollón.

Rok później Królewscy musieli co prawda uznać wyższość lokalnego rywala, Atlético, w lidze. Natomiast sukcesem zakończyły się europejskie rozgrywki gdzie Real zdobył trofeum – Puchar Mistrzów. Finał, rozegrany znów na Heysel, zakończył się zwycięstwem 2:1 nad belgradzkim Partizanem.

Odzyskawszy Puchar Europy, Real Madryt mógł znów skoncentrować się na walce o ligę hiszpańską. Na arenie międzynarodowej odpadł już w ćwierćfinałowym dwumeczu z Interem, ale w Primera División zajął pierwsze miejsce, które w kolejnych sezonach obronił dwa razy pod rząd..