TRIUMFY W PUCHARZE MISTRZÓW

We wrześniu 1955 miaa miejsce inauguracja rozgrywek - Pucharu Mistrzów. W pierwszym meczu w historii PM Sporting CP podejmował FK Partizan. Padł wówczas wynik 3:3. Natomiast pierwszy mecz Realu Madryt, rozegrany 8 września, zakończył się wynikiem 2:0 dla Realu nad Servette FC w Genewie. Strzelcami bramek byli Miguel Muñoz w 74. minucie i Héctor Rial w 89. W spotkaniu rewanżowym Królewscy wygrali 5:0 po golach Di Stéfana (dwa), Joseíta, Riala i Molownego. W kolejnych meczach klub eliminował kolejno: Partizan w 1/4 finału (4:0 i 0:3) oraz A.C. Milan (4:2 i 1:2). W meczu finałowym rozegranym 13 czerwca 1956 Real Madryt zmierzył się ze Stade de Reims z Raymondem Kopą w składzie. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem drużyny hiszpańskiej 4:3 po golach Di Stéfana (14'), Riala (30', 79') i Marquitosa (67') dla Realu Madryt oraz Leblonda (6'), Templina (10') i Hidalga (62') dla Reims.

W kolejnym sezonie Królewscy, już z Kopą w składzie odzyskali mistrzostwo Hiszpanii, kończąc sezon z pięcioma punktami przewagi nad Sevillą, Ponadto drugi raz z rzędu Real zagrał w finale Pucharu Mistrzów. W meczu półfinałowym pokonał Manchester United (3:1 i 2:2). W finale rozegranym 30 maja 1957 na Estadio Santiago Bernabéu przy obecności 124 tysięcy widzów na trybunach Królewscy pokonali Fiorentinę 2:0 po golach Di Stéfana w 70 i Francisca Gento w 76 minucie.

W kolejnym roku zespół obronił oba trofea.  W lidze zespół o trzy punkty wyprzedził Atlético Madryt. Natomiast w finale Pucharu Mistrzów Real Madryt zmierzył się z Milanem na stadionie Heysel. Wszystkie gole zdobyte w regulaminowym czasie gry padły w ciągu dziesięciu minut: zdobywcami bramek byli kolejno: 0:1 Juan Schiaffino (69'), 1:1 Di Stéfano (74'), 1:2 Grillo (78'), 2:2 Rial (79'). Mecz został rozstrzygnięty w dogrywce dzięki bramce Francisca Gento w 107. minucie[51].

Po sezonie 1957/1958  po wyczerpujących negocjacjach sprawdzono Węgra Ferenca Puskása. Ten w pierwszym roku gry w Madrycie strzelił 21 goli w 24 meczach ligowych, ale zespół w lidze zajął w końcowej klasyfikacji drugie miejsce. Tracąc 4 punkty do FC Barcelony. Zdobył za to już czwarty z rzędu Puchar Mistrzów. W finale przeciwnikiem była ekipa Stade de Reims. Tym razem Królewscy nie pozwolili francuskiej drużynie strzelić ani jednego gola, sami zaś zdobyli dwa. Dzięki trafieniom Mateosa i Di Stéfana (król strzelców ligi hiszpańskiej z 23 bramkami) mecz w Stuttgarcie zakończył się zwycięstwem Realu Madryt.

W sezonie ligowym 1959/1960  Real Madryt powtórzył osiągnięcia z poprzedniego sezonu. Znowu zajął drugie miejsce w lidze, gdzie został wyprzedzony przez FC Barcelona. Tym razem oba klub zdobyły po tyle samo punktów (46), ale ekipa z Katalonii wygrała ligę dzięki lepszemu bilansowi bramek. Real Madryt okazał się za to lepszy w Pucharze Mistrzów, notując zwycięstwo nad Barceloną w półfinale (3:1 u siebie po dwóch golach Di Stéfana i jednym Puskása oraz również 3:1 na wyjeździe po dwóch trafieniach Puskása i jednym Genta). W finale (18 maja 1960 na Hampden Park) rywalem Madrytu był Eintracht Frankfurt. Pierwszą bramkę strzelili Niemcy (Richard Kress w 18. minucie), jednak do przerwy Real prowadził 3:1 (bramki zdobywali: dwa razy Di Stéfano, raz Puskás). W 26 minut drugiej połowy Real Madryt strzelił następne trzy gole, a zdobywcą wszystkich był Węgier Ferenc Puskás. Minutę po trafieniu na 6:1 gola zdobył Erwin Stein. Na 7:2 podwyższył Di Stéfano, a wynik trafieniem na 7:3 ustalił Stein w 76. minucie. Dla prowadzonego przez wówczas swojego byłego piłkarza, Miguela Muñoza, Realu Madryt był to piąty z rzędu triumf w europejskich rozgrywkach.

We wrześniu tego samego roku Królewscy pokonali w dwumeczu urugwajski Club Atlético Peñarol, sięgając po pierwszy w historii Puchar Interkontynentalny